იყიდება საქართველო
– იყიდება საქართველო !
– რა ღირს ?
– რაც გსურთ.
– ეგ
როგორ?
– როგორც გსურთ.
– თუ იყიდება, ფასი არ გააჩნია ?
–
კი, მაგრამ თქვენ სამშობლოს ფასი იცით ?
– რომ არ ვიცი რა ღირს
მაგიტომაც გეკითხებით.
– მეც გპასუხობთ, აი ფასი !
– უკაცრავად, ვერ გავიგე, რას ნიშნავს "აი
ფასი” ?
– არა, ბოდიში რა საჭიროა ? რომ ვერ გაიგეთ, ამიტომაც იყიდება.
– მე რომ ვერ გავიგე სამშობლოს ფასი, მაგიტომ იყიდება ?
– ბრავო !
ბრავო ! მიხვედრილი ბრძანდებით, მაგრამ უგუნური !
– შეურაცხყოფას რატომ
მაყენებთ ?
– უკაცრავად, მაგრამ მე თქვენთვის შეურაცხყოფა არ
მომიყენებია, უბრალოდ გითხარით ის,
რაც თქვენ მითხარით.
– და მე
როდის გითხარით, უგუნური ვარ–თქო ?
– აბა, თქვენ არ მითხარით წერან,
ვერ გავიგე სამშობლო რა ღირსო ?
– დიახ, მე გითხარით, მაგრამ ეგ
უგუნურებაა ?
– ადამიანმა რომ სამშობლოს ფასი არ იცის, გონიერებაა
მაგრამ…
– რა მაგრამ ?
– იქნებ ადამიანი არ ხართ ? დიახ, დიახ,
იქნებ ადამიანი არ ხართ ?
–როგორ თუ ადამიანი არ ვარ, აბა ვინ ვარ ?
– მეც ეგ არ მაინტერესებს ?!
– თქვენ გიჟი ხართ, გიჟი–ი ! დამანებეთ
თავი ! ვიღაც არანომრალური ხართ !
– კარგით, როგორც გენებოთ, თუ
"სამშობლოს ფასის ცოდნა” სიგიჟეა… კარგად ბრძანდებოდეთ გენიოსო.
მორიგი მყიდველი, თუ გამვლელი გატრიალდა აუქციონის ტრიბუნაზე მდგარ
"სამშობლოს ფასის მცოდნე”
ადმიანთან საუბრის შემდეგ.
მოდის მორიგი მყიდველი.
– გამარჯობა.
– კაი გამარჯობა შენი.
– უკაცრავად, რაღაც
მაინტერებს.
– დიახ, გისმენთ პატივცემულო.
– ამ აუქციონის
მეპატრონე ვინ არის ?
– მეპატრონე რას ნიშნავს ? ანი ვის გამოაქვს
გასაყიდად ?
– დიახ
– აა, გასაგებია. თქვენი სახელი ?
– ვაჟა.
– ერთი წუთით, – თქვა აუქციონის ტრიბუნაზე მდგარმა "სამშობლოს ფასის
მცოდნე” კაცმა, გააჩერა გამვლელები და
ეკითხება: რა გქვიათ ?
პასუხები კი შეუწყვეტლივ ისმის : გიორგი. ლევანი, გიგი, მაკა, ნინო, ქეთი,
ნანა და ა.შ. შემდეგ
მობრუნდა და ვაჟას ეკითხება:
– გავაგრძელო ?
– რა უნდა გააგრძელოთ ? ვერ გავიგე.
– კი, მაგრამ რა არის გაუგებარი ?
თქვენ არ მთხოვეთ, მეთქვა თქვენთვის გამყიდველების ვინაობა ?
– კი,
მაგრამ ეს გამვლელები რა შუაში არიან ?!
– და ვინ თქვა, რომ შუაში
არიან, თავში არიან თავში ! თავიდან იწყება ყველაფერი, თავი აუფუჭებს
აზროვნებას.
– ვერაფერი ვერ გავიგე, რა გინდათ, რას მეუბნებით ?
–
მე რა მინდა, თქვენთვის რთული გასაგებია ? მე უბრალოდ გითხარით, რომ შენ,
გიორგი. ლევანი, გიგი, მაკა, ნინო, ქეთი, ნანა
და სხვანი ხართ
გამყიდველები.
– მე არ ვარ გამყიდველი ! ალბათ ვიღაცაში გეშლებით,
პატივცემულო.
– და ნიცშესაც ეშლებოდა : ხალხის ბრბოში, დღისით, მზისით
ანთებული ლამპრით, დააყენა კაცი და უთხრა ხალხს:
თქვენ მოკალით ღმერთი.
განა იმ ხალხმა იცოდა, რომ ღმერთს მკვლელები იყვნენ ? არა. აბა რა
აუცილებელია თქვენ იცოდეთ,
რომ გამყიდველები ხართ ?!
– უკაცრავად,
მაგრამ მე რა შუაში ვარ ? ან ღმერთის სიკვდილთან ან სამშობლოს გაყიდვასთან ?
– ე–ე–ე , ხედავ, კაცმა სამშობლო მოკლა, გვამი გაყიდა და ღმერთს ცოცხალს
დატოვებდა ? მაგრამ, ისე ეგეთს ღმერთი სადა ჰყავს ?
გულში ? არაა !
მანდ რომ ჰყავდეს, ადამიანი იქნებოდა.
ვაჟას არაფერი უთხვამს, ან რა
უნდა ეთქვა რო ? , მაგრამ ირგვლივ შეკრებილი "მსმენელები” ნელ–ნელა აზრზე
მოდიან და
მიიწევენ წინ. ტრიბუნაზე მდგარ კაცს "რომელსაც სამშობლოს
ფასი ესმოდა ” "ბაზრის გამყიდველებმა” "სიბინძურეში მოაქციეს.
ნელ–ნელა
პრიზმიდან გამომავალი სინათლე ქრებოდა. ტრიბუნაზე მდგარი კაცი "რომელსაც
სამშობლოს ფასი ესმოდა” გაქრა !
ოღონდ სად ?
– x ერთი, x ორი, x
სამი, გაყიდულია ! მძიმე ბრახუნის ხმა გაისმა… ” x ყველამ საკუთარ თავში
ეძებეთ, ოღონდ ჯერ თავი ეძებეთ”
– თქვა და გაქრა. ოღონდ ვინ ?
ოღონდ ვინ ?